كتاب، نوشتاري است درباره ويژگي‌هاي هنري و بديعي در غزل مولوي كه فصل اول آن به كلياتي درباره ويژگي‌هاي زبان شعري، فرماليسم در شعر، رابطه شكل و محتوا در صورت‌گرايي، ترفندها و تمهيدات شعري و نظاير آن اختصاص دارد . نويسنده در فصل دوم كتاب توازن موسيقيايي در شعر مولوي را با ذكر نمونه‌هايي چند تشريح مي‌كند .مباحث بعدي كتاب درباره فراهنجاري معنايي، فراهنجاري واژگاني، فراهنجاري دستوري و ديگر انواع فراهنجاري در شعر مولاناست . نويسنده درباره ويژگي‌ها و ترفندهاي هنري در شعر مولانا اذعان مي‌دارد : ..."اگرچه عنصر وزن و موسيقي، در سازماندهي پيچيده غزل مولانا، برترين ابزار هنري و قوي‌ترين عامل حيات شعر او محسوب مي‌شود ;اما عوامل ديگري چون برجستگي‌هاي معنايي، واژگاني، دستوري و بلاغي نيز در ساخت غزل او، قابل تامل هستند و هر يك در جاي خود، اعتبار ويژه‌اي دارند .از اين ميان سنت شكني او در ساخت تشبيه، استعاره، متناقض نماها و بقيه ابزار خيال آفريني بسيار قابل دقت است ."