اين كتاب زندگي شورانگيز لي‏استر اسبرگ استاد و مدرس معروف رشته‏ي بازيگري است. خيلي ‏ها مي‏دانند كه هدايت بازي آل‏پاچينو در پدرخوانده‏ي 2 به عهده‏ي او بود و پاچينو نيز كه مدت‏ها مترصد بود تا به خاطر رهنمودها و حمايت‏هاي فكري استادش به او اداي دين كند، اسكار خود را براي فيلم رايحه‏ي زن به ياد و خاطره‏ي لي ‏استر اسبرگ تقديم كرد. توجه به اين مرد جنجالي از آن روست كه تفكري مدرن در عرصه‏ي پرورش هنرپيشه به حساب مي‏آيد. با اين‏كه خودش معترف است كه آموزش‏هاي او در راستاي آموزه‏هاي استانيسلافسكي است ولي با شهامت نظرات استاد روس را نقد مي‏كند. در روش او اصالت با «بازيگر» است نه «نقش». به همين دليل با تمهيدهاي ويژه‏اي نظير «حافظه‏ي عاطفي» هنرپيشه را وا مي‏دار كه از چارچوب متن فراتر رود. روش او مخالف هر گونه تصنع و وانمود‏سازي در بازيگري است. سخن او شايد يادآور همان كلام فيلسوف قديمي يونان باشد كه مي‏گفت: اگر مي‏خواهيد ديگران بگريند، نخست بايد خود گريه كنيد. كتاب استر اسبرگ شرح حالي است خواندني از زندگي پربار او در دنياي نمايش. تفاوت شگرفي است بين بازيگراني كه مانع بروز عواطف حسي در بازي‌شان مي‌شوند و كساني كه بي‌مهابا و عميق از آن‌ها بهره مي‌گيرند. دسته‌ي اخير ممكن است از سوي برخي كه با برون‌فكني عواطف مخالف‌اند سرزنش شوند و اين استعداد در آنها مجال رشد نيابد. بعضي از آنها در نمايش اعمال روزمره موفق‌اند يعني حسي روشن و صريح دارند، اما به محض اين‌كه وضعيت بحراني شود نمي‌توانند عواطف شديدتر را به‌خوبي ارائه دهند.
بازيگر تا وقتي علائمي بازدارنده در بازي‌اش بروز نمي‌دهد، احتياجي به حك و اصلاح نيز ندارد. كافي است رها باشد و از تمسك به حالات بياني كليشه‌اي اجتناب ورزد. وقتي محركي جديد وارد بازي مي‌شود اقتضاي نمايش ايجاب مي‌كند كه بازيگر واكنش‌هاي بياني جديدي از خود بروز دهد كه با عادات قبلي‌اش نمي‌خواند.