كتاب حاضر، در حقيقت نامه‌هاي نويسنده بعد از مرگ همسرش «ژيلسن» به اوست. نويسنده چند ماه بعد از درگذشت ناگهاني همسرش در سن 44 سالگي دوباره نوشتن را آغاز مي‌كند ولي اين بار به قول خودش اين كتاب را نه براي ادامه كارهاي ادبي‌اش و نه براي مردم بلكه واقعاً براي دل خود و براي همسرش مي‌نويسد. نويسنده در اين نامه‌ها سعي بر آرام كردن و قبولاندن اين مصيبت گران به خود دارد و درنتيجه به اين باور مي‌رسد كه حتي در مرگ هم زيبايي‌هايي وجود دارد كه در پي درست ديدن و درست انديشيدن به آن خواهيم رسيد. تمام لغت به لغت اين كتاب از درد نبودن مهربان همسري حكايت مي‌كند كه گرچه شايد در زمان بودن به‌تمام‌معنا زني كامل نبوده ولي چيزي كه در درون اين زن كاملاً مشهود است، اين است كه او عاشقانه به انسان‌هاي اطرافش مي‌نگريسته و اين بهترين امتيازي است كه هركسي قادر نخواهد بود به آن دست يابد و چنين رفتارهاي صبورانه و زيبايي در برخورد با آنان داشته باشد. در لابه‌لاي كلمات اين كتاب، عشق بزرگ بين اين دو انسان، كاملاً مشهود است.