اين زن، اين مرده شور برده كي بود كه گند زد به همه چيز؟ راست راستي زنه بود، يا‏.‏‏.‏‏.‏ داستايوسكي؟ داستايوسكي، آره، خودش بود‏!‏ او با جنايت و مكافاتاش به زمينم زد، ويرانم كرد‏.‏ مانع شد كه پا جاي پاي قهرمانش، راسكولنيكف، بگذارم‏:‏ زن دوم، اين يكي بي گناه، را بكشم؛ پول و جواهراتي را بردارم كه مرا ياد جنايتم بيندازد؛ طعمه پشيماني خود شوم، در ورطه گناه فرو بروم و در نهايت به اعمال شاقه محكوم شوم‏.‏‏.‏‏.‏‏.‏ ديگر؟ دست كم اين كار بهتر از اين جور احمقانه دويدن به بهانه رقت انگيز قتل است‏.‏ خون روي دست هايم، اما هيچي تو جيب هايم‏.‏ چه جنوني لعنت به داستايوسكي‏!‏