اين کتاب ضمن تشريح پديده مدرنيته در غرب و چگونگي ظهور و زايش علوم انساني از دل آن، چگونگي شکل‌گيري دولت مدرن را در ايران، همزمان با گسترش علوم انساني شرح مي‌دهد. نگارنده پس از بررسي دلايل عدم ظهور «فردگرايي شناخت شناسانه» در ايران، شرايط تاريخي و چگونگي ظهور نهادهاي علمي آموزشي جديد از درون دولت مدرن را تشريح کرده است. همچنين نگرشي تاريخي و آسيب‌شناسانه به کارکردهاي حوزة توليد و آموزش علوم انساني را مورد مطالعه قرار داده و در آخر با توجه به سرکوب پرسشگري انتقادي، عدم پيدايش جنبش‌هاي انتقادي در علوم انساني را در ايران به چالش کشيده است.