پديده سالمند شدن جمعيت، واقعيتي جهاني و دستاورد رشد و توسعه جوامع است كه مانند تمامي دگرگوني‌هاي همبسته با توسعه، علاوه بر پيامدهاي مثبت ممكن است مشكلاتي را نيز در پي داشته باشد. اگر به اين بينديشيم كه سالمندان قشري با نيازهاي ويژه‌اند كه براي خدمت‌رساني به آنان بايد پيشاپيش ابزارهاي لازم را فراهم ساخت، لزوم كاربرد مديريت آينده‌نگر در امور سالمندي بيش از پيش روشن مي‌شود.
يكي از كمبودهاي اساسي در اين زمينه، فقدان نيروي انساني كارآزموده و آماده براي پاسخگويي به نيازهاي سلامت سالمندان در ابعاد مختلف جسمي، رواني، اجتماعي و معنوي است. در حفظ سلامت سالمندان، در درجه اول پيشگيري و در مرحله بعد تشخيص و درمان زودرس بيماري‌ها از اصول پايه به شمار مي‌آيند. اغلب بيماري‌هاي شايع اين دوره ماهيتي مزمن و پيشرونده دارند، و در واقع، مونس فرد در چندين دهه از عمر او مي‌شوند؛ از اين رو، اصول درمان و مداواي آنها متفاوت بوده و توانبخشي در آن نقشي برجسته دارد.
بيماري‌ها و اختلالات دوره سالمندي تحت كنترل در نمي‌آيند، مگر آنكه تيم مراقبت مركب از اعضاي رشته‌هاي پزشكي، پرستاري و توانبخشي با همكاري و ارتباط نزديك با يكديگر عمل كرده و مراقبتي همه جانبه و مستمر را به سالمند ارائه كنند. از طرفي سالمندي دوره‌اي است انباشته از استرس‌هاي گوناگون، اغلب با ماهيتي منفي، كه انطباق با آنها كار چندان ساده اي نيست و از سر گذراندن آنها ممكن است به مهارت‌هاي ويژه‌اي نياز داشته باشد. اقدام فوق نويد دهنده آن است كه متخصصان روان‌پزشكي، از اين پس، براي پاسخگويي به نيازهاي سلامت روان سالمندان آمادگي و مهارت بيشتري خواهند داشت.