ايران در آستانه‌ي انقلاب مشروطه جامعه‌اي كشاورزي بود. نيمي از ايرانيان در مناطق روستايي مي‌زيستند و اقتصاد كشور وابسته به محصولاتي بود كه آنا توليد مي‌كردند. در چنين جامعه‌اي جنبش مشروطه‌خواهي برخاست كه پديده‌اي شهري بود. مورخان مشروطه نيز به‌طور معمول از رويدادهاي شهر سخن مي‌گويند. اما گزارش‌هاي پراكنده اين را نشان مي‌دهند كه روستاهاي ايران در سال‌هاي پرخروش انقلاب خاموش نبودند. پژوهش حاضر به كندوكاو در جامعه‌ي روستايي ايران همزمان با انقلاب مشروطيت مي‌پردازد و مي‌كوشد به چند موضوع بپردازد: زمينه‌هاي نارضايتي روستاييان چگونه فراهم آمده بود؟ آنان چه خواسته‌هايي داشتند؟ درخواست‌هاي خود را از چه راه‌هايي بيان مي‌كردند؟ كدام شيوه‌ي مبارزه را به كار مي‌بستند؟ نهادهاي دولتي و ملي مسئله‌ي ارضي را چگونه مي‌ديدند؟مشروطه‌خواهان چه راه حل‌هايي براي اين مسئله‌ي اجتماعي پيشنهاد مي‌كردند؟ و همه‌ي اين‌ها چه تأثيري بر روند انقلاب مي‌گذاشتند؟ اميد مي‌رود با بررسي اين چند موضوع، بتوان دامنه‌‌ي آگاهي از مشروطيت ايران را گسترش داد.