زماني كه نخستين انسان‏ها در نخستين سرزمين‏ها پديدار شده بودند، چونان انبوهي بي‏گفتار و فرورتبه بودند كه نخست بر سر ميوۀ درختان وحشي و خوابگاه‏هاي ابتدايي با چنگال و مشت و سپس با چماق و سرانجام با جنگ‌افزارهايي كه تجربه زان پس برايشان فراهم ساخته بود به نبرد برمي‏خاستند؛ تا آن‌كه كاربرد كلام را فراگرفتند و توانستند به ياري آن آواهاي شنيداري و انديشه‏ها را برسانند و نام‏ها را به كار برند. پس از آن، پيشگيري از جنگ را آغاز كردند و شهرهاي ديواربندي‌شده ساختند و قانون‏ها را بنياد گذاشتند تا نه كسي دزدي كند، نه به غارت دست يازد (و نه زنا كند).
علم نـوين بر آن است تا با دقيـق‏ترين و جامـع‏ترين بـررسي انسان و كـارهاي او اثبات كند كه نژاد ما وجود خويش را به جاي آن‏كه از پلۀ فرازين آغاز كرده باشد، از پلۀ فـرودين آغـاز كـرده و اندك‌اندك به بالا كشيـده شـده است؛ ديگر اين‌كه قدرت‏هـاي بشـري تاريخي از تحـول را پشت سـر گذاشتـه‏اند و سرانجـام اين‌كه همۀ عنصرهاي فرهنگ چون فنون زندگي ــ هنر، علم، زبان، دين و فلسفه ــ با كوشش‏هاي اندك‌اندك و رنج‏آميزي فراهم شده‏اند و در نبرد بين روح و ذهن انسان از يك سوي و طبيعت بيروني از سوي ديگر به دست آمده‏‌اند.