ما انسان‏‌ها جانوراني ناكامل و پرداخت‌نشده‌‏ايم كه خود را با فرهنگ تكميل مي‌‏كنيم و مي‌‏پردازيم؛ البته نه از طريق فرهنگ به معناي عام، بلكه به صورت‌‏هاي بسيار جزئي آن: يعني با فرهنگ جاوه‏‌اي، هوپي و ايتاليايي، فرهنگ طبقۀ بالا و پايين، دانشگاهي يا تاجرپيشه. از قابليت يادگيري انسان و انعطا‏ف‌پذيري او بسيار سخن رفته است، ولي حتي از آن حياتي‌‏تر، وابستگي شديد او به نوع خاصي از يادگيري است كه همان دستيابي به مفاهيم، ادراك و كاربرد نظام‌‏هاي خاص معناي نمادين است. سگ‏‌هاي آبي براي خود سد مي‌‏سازند و پرندگان آشيانه، زنبورها جاي خوراكشان را پيدا مي‏‌كنند، بابون‌‏ها گروه‌‏هايي اجتماعي را سازمان مي‌‏دهند و موش‏‌ها بر اساس صورت‏‌هايي از يادگيري كه بيش‌تر متكي بر آموزش‏‌هاي رمزبندي‌شده در ژن‏‌هايشان است، جفت‏گيري مي‏‌كنند و در برابر محـرك‌‏هاي خـارجي با الگـوهاي مناسبي واكنش نشان مي‌‏دهنـد؛ بدين‌‏سان، كليدهاي جسماني در قفل‏‌هاي ارگانيك جا داده مي‏‌شوند. ولي انسان‌‏ها سد و سرپنـاه‏ مي‏‌سازند، خـوراكشان را مي‌‏يابند، گـروه‏‌هاي اجتماعي‏‌شان را سازمان مي‌‏دهند و با راهنمايي دستورهايي جفت‌ جنسي‏‌شان را پيدا مي‌‏كنند كه به طور ژنتيكي رمزبندي نشده‏‌اند، بلكه با نمودارها و طرح‌‏ها، دانش شكار، نظام‏‌هاي اخـلاقي و داوري‌‏هاي زيبايي‌‏شنـاختي عمل مي‌‏كنند؛ بدين‌‏سان، ساختـارهاي مفهومي استعدادهاي بي‌‏شكل را قالب‌‏بندي مي‌‏كنند.

پيدايش مفهوم علمي فرهنگ به براندازي ديدگاه سرشت انساني انجاميد كه در عصر روشن‌انديشي بر اذهان تسلط داشت يا دست‌كم با از ميان رفتن اين ديدگاه ارتباط داشت و جايش را نظري گرفت كه نه تنها پيچيده‌‏تر، كه وضوح بسيار كم‌تري هم دارد. از آن زمان تاكنون تلاش براي روش ساختن اين نظر و به دست دادن شرح قابل‌فهم‌‏تري از ماهيت انسان، بر تفكر علمي در بارۀ فرهنگ حاكم بوده است. انسان‌‏شناسان كه در بررسي‌‏هايشان با پيچيدگي به درجه‌‏اي بسيار پيچيده‌‏تر از آنچه تاكنون مي‏‌پنداشته‏‌اند برخورده‏‌اند، درگير نوعي تلاش دردناك براي سامان دادن به اين پيچيدگي بوده‌‏اند.