سورن كي‌يركگور در نقطه‏اي تعيين‏ كننده در تاريخ فلسفه به نگاشتن مشغول شد. دانشجويان فلسفه او را نويسنده‏اي ضدروشنگري مي‏دانستند؛ به اين معني كه او به مشكلات ناشي از جهان‏بيني روشنگري واكنش نشان مي‏داد. جنبش روشنگري در قرن‏هاي هفدهم و هجدهم در صدد آميختن مفاهيم غالب از خدا، طبيعت، معرفت و انسان با يك جهان‏بيني يكپارچه بود. متفكران روشنگري بر عقل و استفاده از آن براي فهم و زندگي بهتر تأكيد داشتند.

كي‌يركگور به جاي تأكيد بر معرفت بشريِ حاصل از عقل يا فلسفۀ عقلاني نظام‏مند، گفت انسان‏ها از اساس موجوداتي منطقي يا عقل‌‌گرا نيستند، بلكه موجوداتي داراي دغدغه، ميل و احساسند كه بر پايۀ طبيعتشان عمل مي‏كنند و تصميم مي‏گيرند. اين سخن را مي‌توان عصارۀ اگزيستانسياليسم انگاشت. با ‌‌‌اين‌كه او عبارت اگزيستانسياليسم را در نوشته‏ هايش بسيار كم به كار برده است و در زمان او اين عبارت معناي امروزي را نداشت، پدر اگزيستانسياليسم نام گرفته است.