مجموعه‌اي از نخستين مقالات دريدا است كه در سال ۱۹۶۷ منتشر شد و در ميان آثار او جايگاهي ممتاز دارد. دريدا در هريك از اين مقالات، كه نوعي سكوي پرتاب شمرده مي‌شوند، بعضي درون‌مايه‌هاي بنيادي و روش‌هاي كليدي انديشمندان بزرگ عصر خويش (روسه، فوكو، ژابس، هوسرل، هايدگر، لويناس، ارتو، فرويد، باتاي، لوي استروس و …) را مورد سنجش قرار مي‌دهد. از خلال اين سنجش، خطوط و عناصر شكل‌دهنده‌ي فضاي انديشه‌ي دريدايي اندك‌اندك چهره مي‌نمايند تا در آثار بعدي او سيماي مشخص‌تري پيدا كنند. تنوع، غنا و اهميت مسائل مطرح‌شده، شيوه‌ي پرسش‌گري و نقد دريدا در اين جستارها تولد انديشمندي را بشارت مي‌داد كه براي ماندن آمده بود و تأثير انكارناپذيرش بر اقليم فلسفي زمانه‌اش گواه آن بوده است.