نام هـ‌ . ا. سايه را جامعة ادبي ايران، از نيمة دوم دهة بيست خورشيدي به خاطر سپرده است. از آن هنگام كه شعر «شبگير» را سرود.

ديگر اين پنجره بگشاي كه من

به ستوه آمدم از اين شب تنگ

ديرگاهي است كه در خانة همساية من خوانده خروس

وين شب تلخ عبوس

مي‌فشارد به دلم پاي درنگ

سايه بينش هنري را با نگره‌اي اجتماعي و سياسي در هم مي‌آميزد. اعتقادش اين است كه معاني ذهن شاعر بايد شكل هنري بيابد تا توان راهيابي به حافظة ادبي مردم را پيدا كند. از نظر او شعر نمي‌تواند يك‌سويه و يكسره در بند انديشه‌هاي شخصي بماند.