مطالب كتاب كه بر مبناي شواهد گوناگوني از متون نظم و نثر فراهم آمده، گزارشي است از پديده "شاهد بازي "و سابقه آن در ادبيات فارسي كه در شش فصلب برحسب دوره‌هاي تاريخي تدوين شده است .اين دوره‌ها عبارت‌اند از :دوره غزنويان، دوره سلجوقيان و خوارزمشاهيان، دوره تيموريان و اوايل صفويه، دوره صفويه و افشاريه و زنديه، دوره قاجار و دوره پهلوي .واژه‌نامه، فهرست اعلام و فهرست ماخذ، در انتهاي كتاب درج گرديده است .نگارنده از مباحث كتاب چنين نتيجه مي‌گيرد كه "شاهد بازي را مي‌توان به دو گونه لحاظ كرد :يكي جنبه يوناني و فلسفي آن كه سقراط و افلاطون مطرح كرده‌اند و در ايران در بين عرفا معمول بود و بيشتر جنبه روحاني و نظر بازي و جمال پرستي داشت و ديگر جنبه جنسي آن كه مذموم است و ظاهرا بعد از ورود عنصر ترك در ايران مرسوم شد .اين دو تلقي منجر به دو گونه ادبيات شد :يكي ادبيات عاشقانه پر سوز و گداز كه غالبا اصيل و زيباست و ديگر ادبيات پورنوگرافي و پلشت كه هر چند در اكثر شاعران مخصوصا شاعران كهن سبك خراساني معتدل است اما در گروهي مخصوصا متاخرين به ركاكت انجاميد و كلا بر دامن ادب فارسي كله سياهي است....مسئله ديگر، معشوق شعر فارسي است كه غالبا و عمدتا مرد است نه زن ... مسئله مهم ديگر ملاحظه شاهد بازي از هر دو نوع در نزد گروه كثيري از رجال تاريخي است كه بي شك تبعات قابل تاملي داشته است و شايد اساسا يكي از عوامل رواج اين پديده در اجتماع بوده است، چه گفته‌اند كه الناس علي دين ملوكهم ."...