در اين كتاب نويسنده بر اين عقيده است كه روانكاوي «لاكاني» مي‌تواند انسان را از خواب «دگماتيسم» بيدار كند. او مي‌كوشد نشان دهد كه روانكاوي ما را ياري نمي‌كند تا ايده‌آل گنجينه شخصي و تكنيكي‌مان را پرورش دهيم؛ روانكاوي لاكاني هرگز از رسيدن به هدف درماني «ميسر كردن سازگاري اجتماعي» راضي نشده است بلكه سويه‌اي انتقادي دارد. در اين كتاب نويسنده با استفاده از مفاهيم روانكاوانه در سه عرصه «هستي‌شناسي»، «فلسفه عملي» و «زيباشناسي» مداخله مي‌كند و راه‌هاي متفاوت پرداختن به حل مسئله را بيان مي‌نمايد.