گيلان اگرچه در حيطه‌ي ادبيات كلاسيك به‌طور مستند، از سابقه‌ي دير و دوري برخوردار نيست، اما در ادبيات معاصر ـ به‌ويژه در شعر ـ حضوري پررنگ و ردپايي محكم دارد. دست‌كم بخشي از تغييرات زيبايي‌شناختي شعر معاصر، در دهه‌ي هفتاد، مرهون تلاش شاعراني از گيلان است كه هم عرصه‌ي عملي شعر را جدي گرفته و هم در صورت‌بندي نظري آن، تلاشي مستمر كرده‌اند. كتاب هشتاد سال شعر نوي گيلان به مناسبت هشتاد سال حضور شعر نيمايي، سيري از تطوّر شعر پس از نيما در گيلان را به نمايش گذاشته است. با توجه به تجربيات گردآورندگان آن در حوزه‏ي شعر و مسائل نظري آن، اين اثر با دقت و وسواس قابل‌توجهي به «انتولوژي» و «كتابشناسي» شعر معاصر اين منطقه تا پايان دهه‌ي هشتاد پرداخته است.