وجه مشخصه‌ي داستان‌هاي گوگول سادگي قصه‌نويسي، ويژگي قومي، امانت محض نسبت به زندگي، و بكر بودن و سرزندگي خنده‌آور آن‌هاست كه هميشه تحت‌تأثير احساس عميق غم و دلتنگي قرار مي‌گيرد. همه‌ي اين ويژگي‌ها يك منبع دارند: گوگول شاعر است، شاعر زندگي حقيقي.
اولين تأثيري كه هر يك از قصه‌هاي گوگول بر خواننده مي‌گذارد اين است كه با خود بگويد: «چقدر همه‌ي اين‌ها ساده، عادي، طبيعي، و حقيقي است، و درعين‌حال چقدر بكر و تازه.» اين سادگي قصه‌نويسي، اين صراحت لهجه، اين پرهيز از نمايش‌پردازي، اين پيش‌پاافتادگي و معمولي بودن اتفاقات قصه‌ها، علائم حقيقي و قطعي خلاقيت هستند: اين شعري حقيقي است، شعر زندگي خود ماست.
تقريباً همه‌ي قصه‌هاي گوگول كمدي‌هاي سرگرم‌كننده‌اي هستند كه با هيچ‌وپوچ شروع مي‌شوند، با هيچ‌وپوچ ادامه مي‌يابند، و به اشك ختم مي‌شوند، و در پايان، زندگي نام مي‌گيرند. قصه‌هايش همگي همين‌طورند: اولش سرگرم‌كننده، سپس غم! زندگي خود ما هم چنين است: اولش سرگرم كننده، و بعد غم. چقدر شعر، چقدر فلسفه، و چقدر حقيقت در اين‌جا نهفته است!