نظرية دلبستگي بالبي (1988)، يك نظرية سيستمي است كه بر رفتار موجود در بافت و الگوهاي ارتباطي متمركز است. بر اساس نظرية دلبستگي فقط وابستگي اثربخش و غيراثربخش وجود دارد. وابستگي ايمني منجر به پرورش خودمختاري و اعتماد به نفس در فرد مي‌شود، هرقدر افراد ارتباط ايمن‌تري داشته باشند، مستقل‌تر و متفاوت‌تر مي‌توانند عمل كنند. هم‌چنين دلبستگي ايمن، اساس ايمني را براي افراد مهيا مي‌سازد كه به واسطة آن مي‌توانند دنيايشان را كشف كرده و پاسخ‌هاي سازگارانه‌تري به محيط اطراف بدهند. نگارندگان در كتاب حاضر، بر اين باورند كه داشتن ارتباط يا دلبستگي عاطفي ايمن با افراد نزديكي چون والدين، همسر و... يكي از مهم‌ترين نيازهاي اولية بشري است. كتاب حاضر، از كنفرانس پژوهشي كه در اكتبر 2000 در نياگارا، خليج انتاريوي كانادا، تشكيل و توسط انجمن خانواده‌درماني در آمريكا حمايت شد، نشات گرفته است. كتاب‌ شامل چهار بخش است. بخش اول بر نظرية دلبستگي و ارتباط آن با شيوه‌هاي باليني و بخش دوم بر مدل‌هاي مداخلة باليني كه امروزه با هدف كاربرد ديدگاه دلبستگي گسترش يافته‌اند، تمركز دارد. در بخش سوم به شيوه‌هايي كه نظرية دلبستگي مي‌تواند مداخلات باليني را درخصوص جمعيت‌هاي خاص و زمان‌هاي ويژه‌اي در طول عمر تسهيل كند، اشاره و در بخش چهارم اين مساله مورد توجه قرار گرفته است كه چگونه مداخلات دلبستگي‌مدار مي‌توانند در زمينة مشكلات خاص به كار گرفته شوند.‌