كتاب حاضر دربارة مشهورترين و قديمي‌ترين نظرية «ذات‌گرا» دربارة تبيين ماهيت هنر در تاريخ فلسفة هنر يعني نظرية «ميمريس» (محاكات) نوشته شده است. قدمت اين نظريه از منظر آييني به ايده‌هاي يونانيان دربارة اسطوره‌ها و از منظر فلسفي به انديشه‌هاي افلاطون و ارسطو باز مي‌گردد. بدين ترتيب در اين كتاب، سير تاريخي و تحولي نظرية ميمريس در تاريخ انديشه و هنر غرب بيان و سابقة اين اصطلاح و نظريه در آثار مترجمان و فيلسوفان مسلماني چون: «اسحاق بن حنين»، «اخوان الصفا»، «فارابي»، «كندي» و... بررسي شده است. همچنين در كتاب با رويكردي تطبيقي، نظرية «سادرشيا» در حكمت هند و نظرية ميمريس در رأي و نظر نو افلاطونيان به بحث گذارده شده و در پايان رويكرد حكمت و عرفان اسلامي به محاكات و نيز بازتاب آن در آثار هنري، به ويژه معماري تبيين گرديده است.