كتاب دوازده داستان اثر گلي ترقي، داستان‌نويس ايراني است. اين كتاب در سال 1395 منتشر شده است. گلي ترقي در اين كتاب سعي كرده است كه دوازده داستان را در ميان آثارش انتخاب كند و چنان كه خود نيز در مقدمه‌ي كتاب نوشته، در نهايت پاسخي براي اين سؤال بدهد كه كدام‌يك از داستان‌هايت را بيشتر دوست داري؟ در اين ليست داستان «درخت گلابي» هم حضور دارد، داستاني كه داريوش مهرجويي در سال 1376 براساس آن فيلمي به همين نام ساخت.

داستان‌هاي گلي ترقي معمولاً در تهران رخ مي‎دهند و بسيار صميمي و نزديك به زندگي هرروزه‌ي آدم‌هاي اين مرز و بوم هستند. گلي ترقي دو مهاجرت داشته است: يكي در سال‌هاي جواني و براي تحصيل و ديگري بعدها كه به پاريس مهاجرت كرد. در داستان‌هاي او بيش از هرچيز رابطه‌ي آدمي با وطنش و البته خاطراتي كه او را به خاك وصل مي‌كند، دغدغه‌ي هويت و البته درك زندگي به عنوان انسان مدرن مركز ماجرا را تشكيل مي‌دهد.

گلي ترقي در يك خانواده‌ي فرهنگي و مرفه به دنيا آمد. پدر او مجله‌‌اي معروف به نام ترقي داشت و اين پيشينه‌ي فرهنگي بر اين نويسنده تأثير بسياري گذاشت. او اولين مجموعه داستانش را با نام «من هم چه‌گوارا هستم» در سال 1348 منتشر كرد. اين نويسنده شش مجموعه داستان دارد و سه رمان به نام‌هاي «خواب زمستاني»، «اتفاق» و «بازگشت» نوشته است.

بريده‌اي از كتاب:

«كسي صدايش مي‌زد، شايد از پشت كوه دماوند بود. دويد، دور زد، پيچيد در خيابان دست چپ، انباشته از برف، گرمش بود. مي‌سوخت. كتش را درآورد. دگمه‌هاي پيراهنش را باز كرد. صورتش را رو به آسمان گرفت. ياد بازي بچگي افتاد و خنديد.»