در موسيقي ايراني كارگاني متشكل از گوشه‌ها، آوازها و دستگاه‌ها كه شامل مجموعه‌اي از ملودي‌هاست رديف ناميده مي‌شود و استادان موسيقي ايراني از ديرباز براي حفظ و آموزش موسيقي ايراني آن را به كار برده‌اند. اين كارگان در اصل به صورت شفاهي، با سليقه‌ها و در شكل‌ها و اندازه‌هاي متنوع تدريس مي‌شده است. اين شيوه‌ي تدريس به «روش آموزش سينه به سينه» معروف است. به تدريج و خصوصاً از زمان ثبت نوشتاري و صوتي موسيقي در ايران، رديف شكل تثبيت شده‌تري يافت و بعضي از كامل‌ترين روايت‌هاي آن به نام راويانش شناخته شدند.
اين كتاب با روشي نو و يگانه رديف ميرزا عبدالله، يكي از معتبرترين روايت‌هاي رديف موسيقي ايراني و در عين حال رايج‌ترين آن‌ها، را تحليل و بررسي مي‌كند. ويژگي اين روش نگاه به رديف موسيقي دستگاهي ايران به مثابه يك زبان موسيقايي خاص است. مؤلف با تدوين نقشه‌اي عيني از رديف، به بررسي آن از زواياي مختلف مي‌پردازد و در نهايت ارائه‌ي دستور زبان خاصي را براي موسيقي ايراني مد نظر دارد.