بخشودن فضيلتي است كه امروزه بسيار تبليغ مي‌شود. كتاب‌هاي خودياري و برنامه‌هاي تلويزيوني همه يك‌صدا اين پيام را تكرار مي‌كنند كه بخشودن كساني كه به ما بدي كرده‌اند بهترين كار ممكن است و ادعاهاي فراواني دربارهٔ قدرت شفابخش بخشودن و گذشت مطرح مي‌شود. اما كساني كه اشخاصي به آنها آسيب‌هاي جدي وارد كرده‌اند به درستي حس مي‌كنند كه اين همه تبليغ بخشودن نوعي زبان‌بازي و حاصل نگاهي سطحي است. بخشودن هميشه كار مطلوبي به نظر نمي‌رسد مخصوصاً وقتي كه فرد خاطي آسيبي جبران‌ناپذير به ما وارد كرده باشد يا اصلا از كارش پشيمان نباشد.
ايو گارارد و ديويد مك ناتون، نويسندگان كتاب بخشودن، مي‌كوشند در اين كتاب به دو پرسش محوري دربارهٔ بخشودن پاسخ دهند: نخست اينكه بخشودن و گذشت واقعاً به چه معناست؟ يعني وقتي كسي را كه در حق ما بدي كرده مي‌بخشيم دقيقاً چه مي‌كنيم؟ و دوم اينكه بخشودن چه دلايلي دارد و چه دلايلي مي‌تواند ما را از بخشودن بازدارد؟
آنها با طرح مثال‌هايي واقعي و مواردي مشهور مي‌كوشند به اين بحث روشني و وضوح بيشتري ببخشند و با تيزبيني فلسفي نشان مي‌دهند كه مسالهٔ بخشودن بسيار پيچيده‌تر از آن چيزي است كه بسياري از مبلغانش تصور مي‌كنند.
نويسندگان معتقدند كه بخشودن نوعي ابراز همبستگي با انسان‌هاست حتي وقتي كه گرفتار انحطاط اخلاقي شده‌اند اما تاكيد دارند كه هميشه همبستگي با قربانيان مهم‌تر از همبستگي با خاطيان است و اين موضوعي است كه نبايد آن را فراموش كنيم.
در كتاب بخشودن پرسش‌هايي مطرح مي‌‌‌شود كه هركسي در حقش بدي و ظلمي شده است از خودش مي‌پرسد و مي‌انديشد كه چه واكنشي بايد نشان دهد و اين پرسش‌ها بي‌ترديد شامل حال همهٔ ما مي‌شود.