در تعريف من، تلخي و شيريني دو روي يك واقعه هستند. در واقع پايان شيرين و تلخ زهر آن چيزي است كه من رفته‏ رفته شناخته‌‏ام. در آثار من، شايد اثري وجود ندارد كه به كل پايان شيرين داشته باشد. در يكي دو مضحكه‏اي كه مي‏‌خواستم بسازم، مثل فيلم در فيلم و چه كسي رئيس را كشت؟ مي‌خواستم اين دو پهلويي را تجربه كنم كه خوشبختانه به نفع كمديِ موجود نشد. آن‏ها شايد پايان شيرين داشتند كه خود فيلم همزمان مسخره مي‌‏كرد. اميدي كه در پايان مسافران هست، در واقع نوعي اميد به نسل بعد است. در واقع بايد بگويم من به نسل بعدي خيلي اميدوارم؛ نسلي كه به رغم همة شرايط و تعليمات و نااميدي‏ ها، جور ديگري سر برداشته و موجوديت خودش را اعلام مي‌كند.