كتاب طاعون اثر ماندگار آلبر كامو است كه در سال 1947 منتشر شد. اين كتاب را رضا سيدحسيني به فارسي ترجمه كرده است. آلبر كامو نخستين نويسنده‌ي زاده‌ي آفريقاست كه افتخار كسب جايزه‌ي ادبي نوبل را به دست آورده است. او در 43سالگي اين جايزه را در حالي دريافت كرد كه يكي از برندگان جوان اين جايزه به حساب مي‌آمد و به خاطر اينكه در كتاب‌هايش به مشكلات وجدان بشري پرداخته بود، از او تقدير شد. اين نويسنده‌ي بزرگ خالق آثاري همچون «مرگ خوش»، «بيگانه» و «سقوط» است كه به زبان‌هاي گوناگون در سراسر جهان ترجمه شده‌اند.

كتاب طاعون داستان همه‌گيري بيماري طاعون را در يكي از شهرهاي الجزاير به نام اران شرح مي‌دهد. اين شهر پيش از همه‌گيري بيماري به شهري سرد و بي‌محبت تبديل مي‌شود كه هريك از افراد در آن به دنبال سود خود هستند. تا اينكه شهر آرام‌آرام در محاصره‌ي موش‌هاي ناقل بيماري طاعون قرار مي‌گيرد. با فراگير شدن طاعون، آدم‌ها واكنش‌هاي مختلف از خود نشان مي‎‌دهند: برخي در برابر آن تسليم مي‌شوند، برخي ديگر آن را مي‌پذيرند و عده‌اي نيز از آن فرار مي‌كنند. در اين ميان واكنش دكتر ريو كه از پزشكان شهر است و به خدا اعتقادي ندارد، متوسل شدن به دستان خودش است. نكته‌ي جالب‌توجه در اين كتاب اين است كه نويسنده با وجود اينكه از علم پزشكي اطلاعي ندارد، از اطلاعات تخصصي بسياري در متن داستان مدد گرفته تا روايت را باوركردني‌تر كند. در داستان طاعون مردم گرفتارآمده به يك حركت جمعي براي رهايي از اين بيماري روي مي‌آورند. آلبر كامو دراين‌باره گفته است: «در مقايسه با رمان بيگانه، طاعون بي‌گفت‌وگو گذاري است از سركشي انفرادي به جهان اجتماعي، اجتماعي كه بايد در مبارزه‌هايش شركت كرد. اگر از بيگانه تا طاعون راهي در راستاي تحول باشد، اين تحول در جهان همبستگي و مشاركت است.»