در سده‌هاي اول و دوم هجري، اهالي گيلان در برابر نفوذ تازيان مقاومت سرسختانه‌اي از خود نشان دادند، اما همين مردم، با آغوش باز، از پناه‌جويان علوي كه به دليل جور و ستم دولت عباسي، از سرزمين‌هاي خود مهاجرت كرده و به اين سامان آمده بودند، استقبال كردند. با حضور نخستين روحانيان علوي در اين منطقه، مردم گيلان با دين اسلام آشنا شدند و با ترويج و گسترش اسلام و قدرت يافتن شيعيان علوي، فرمان‌روايي به دست تعدادي از سادات حسني و حسيني افتاد كه از سدة چهارم تا دهم هجري، مقررات سياسي ـ اجتماعي اين سامان، به خصوص شرق گيلان را در دست داشتند. نگاهي به حضور علويان در گيلان و گسترش شيعة علوي در اين منطقه، اهميت سادات و زيارت بقاع متبركه، نسبت امام‌زادگي و اهميت آن، معماري بقاع متبركه، و معرفي امام‌زاده‌هاي مدفون در شهرهاي مختلف گيلان، از جمله مباحث اين كتاب است.