در اين كتاب، شعر نو ايران تا آغاز دهه هشتاد بررسي و نقد شده است. به تصريح كتاب، محور اساسي مباحث، "جريان‌هاي شعري است، نه رويكرد صرف به تاريخ ادبيات يا معرفي و نقد قالبي و مستقل هر يك از چهره‌هاي شعر معاصر". نويسنده جريان‌هاي شعري معاصر را در قالب پنج گزارش تبيين مي‌كند كه عبارت‌اند از: "شعر رمانتيك ايران"، "شعر اجتماعي ايران"، "مدرنيست‌هاي متعارف"، "مدرنيسم و مدرنيست‌هاي راديكال (شالوده شكن و پست مدرن)" و "شعرهاي دوره اخير تا آغاز دهه هشتاد". وي خاطرنشان مي‌كند: "... در شعر رمانتيسم ابتدا با زمينه‌هاي سنتي و تعزلي مواجه‌ايم. سپس با قالب نيمايي. اما شعر رمانتيك همچنان محتواگر و نيمه سنتي است نه فرم گرا... شعر اجتماعي به دو بخش رئاليستي و سمبوليستي تقسيم شده است. شعر اجتماعي از دهه بيست تا پايان دهه شصت شامل شعرها و شعارهاي ايدئولوژيك ونيمه هنري و غير هنري شاعران حزبي، چريكي و در پايان، مذهبي است. زبان و ساخت شعرهاي سمبوليسم اجتماعي ايران، بنابر تاثيرپذيري آگاهانه و ناخودآگاه از اسطوره‌ها، داراي استعاره‌هاي روشن و تقابل‌هاي دوگانه است.... شعر مدرن داراي سمبول‌هاي مبهم است و به نوعي درميان فرم و محتواي آن عينيت ديده مي‌شود. شاعر، تجربه زباني دارد. با همين رويكرد، زبان و ساختار اشعاري چند از شاعران بزرگ معاصر چون نيما، شاملو، فروغ و سهراب بررسي شده‌اند... مدرنيست‌هاي راديكال با شعرهاي نوشتاري و صوتي ـ شنيداري و كنكريت پا را از مدرنيسم فراتر گذاشتند. آن‌گاه موج نو، بنا بر دهن كجي به شعر مدرن متعارف ايجاد شد و بر ابهام‌ها و پيچيدگي‌هاي شعر چنان افزود كه مخاطبي چندان نداشت. در گزارش پنجم كتاب نمونه‌هايي از شعرهاي اخير تا آغاز دهه هشتاد با تحليل مختصر، عرضه شده است. نگارنده در پايان تصريح مي‌كند: "در نگاهي كلي به ادبيات معاصر، بايد گفت كه سنت‌گرايان از حمايت بيشتر عوام برخوردارند. و اين، نشانه آن است كه زبان و لايه معنايي آن در ايران تحول چنداني نيافته است...".