فريدالدين محمد عطار نيشابوري، از مشايخ اهل طريقت و شاعران بزرگ، در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجري مي‌زيست. وي در نيشابور دكان عطاري داشته و بعد از كار به دل‌مشغولي‌هاي ذوقي خود يعني شعر و اصول عرفاني مي‌پرداخت. عطار به روايتي در حملۀ مغول در قتل‌عام مردم نيشابور در سن حدود هفتادسالگی كشته شد. آثار او را مي‌توان به چهار گروه تقسيم كرد: مثنوي‌هاي عرفاني با نام منطق الطير، الهي‌نامه، اسرارنامه، مصيبت‌نامه؛ مجموعۀ رباعيات با نام مختارنامه؛ ديوان قصايد و غزليات؛ و كتاب تذكره‌الاولياء كه شرح زندگي بزرگان صوفيه است. عارفان و شاعران نام‌آور بعد از عطار احترام زيادي براي او قائل بودند. حتي بسياري از داستان‌هاي مثنوي مولانا بازآفريني داستان‌هاي عطار است و مولانا خود را در شاعري، شاگرد وي مي‌داند. كتابچۀ حاضر گزيده‌اي موضوعي از مثنوي‌ها و رباعيات عطار تحت برخي از اين موضوعات است: خدا؛ عشق حقيقي؛ فقر و قنا؛ دل و مخزن اسرار حق؛ عقل، توبه؛ دوستي و محبت؛ و صبر و انتظار.