تمدن يونان و جزاير اطراف آن، واقع در جنوب قارۀ اروپا، از جمله تمدن‌هاي كهن و پيشرفتۀ جهان باستان به شمار مي‌آيند. شناخت اكثر افراد از اين تمدن به قرون چهارم و پنجم پيش از ميلاد مربوط است كه بزرگاني هم‌چون افلاطون، پركليس، ارسطو و موفوكلس را در خود پرورانده است. اما تحقيقات «شليمان» آلماني در 1874 م در مينسه، تپۀ صخره‌اي در شمال شبه‌جزيرۀ پلويونز باستان (جنوب ايران) نشان داد كه بايد اعماق وجود تمدن‌هاي بسيار قديم‌تر را در اين منطقه انتظار داشت. يكي از اين تمدن‌ها، تمدن مينوسي (به نام محل جغرافيايي كشف آن) است. تمدن مينوسي به عصر مفرغ، يعني سه‌هزار تا هزار سال پيش از ميلاد مربوط است. مينوسي‌ها با وجود داشتن خط، اثر مكتوبي از خود به جا نگذاشته‌اند. از اين رو شناخت آنها تنها با بررسي آثار و اشياء باستاني به دست آمده ممكن است. آثار به جاي مانده از آنها هم‌چون كوزه‌هاي دهن‌گشاد حمل بار، تصاوير كشتي‌ها، ساختمان‌ها و تجهيزات موجود در آن، ادوات مربوط به كشاورزي، لباس و زيورآلات حاكي از زندگي اجتماعي پيشرفته و اقتصاد قوي مينوسي‌ها است. نگارنده در جلد دوم از مجموعۀ «تمدن‌هاي گمشده» به تفصيل به شناخت اين تمدن مي‌پردازد و طي هفت فصل پيدايش مينوسي‌ها، زندگی سياسي، اجتماعي، اقتصادي، هنرها، مذهب، جنگ و چگونگي نابودي آنها را بررسي مي‌كند. كتاب هم‌چنين ضمايمي دربارۀ گاه‌شماري آنها، آثار مورد استفاده در اين تاليف و نقاشي‌ها و تصاويري از ابنيه و آثار مكشوفه در خود دارد.