«با چنين زبان ساده، روشن و درخشاني است كه فريدون، واژه به واژه با ما حرف مي‌زند، حرف‌هايي را مي‌زند كه مال خود اوست، نه ابهام‌گرايي رندانه، شعر او را تا حد هذيان، نامفهوم مي‌كند و نه شعار خالي از شعور آن را به وسيله مريدپروري و خودنمايي مي‌سازد. شعر او، زبان در سخن شاعري است كه دوست ندارد در پناه جبهه خاص، مكتب خاص و ديدگاه خاص خود را از اهل عصر جدا سازد. او بي‌ريا عشق را مي‌ستايد، انسان را مي‌ستايد و ايران را كه جان او به فرهنگ آن بسته است دوست دارد.»

عبدالحسين زرين‌‌كوب