در سير تطور فلسفه، دو بحث اساسي در كانون آن قرار داشته است: اول اينكه ماهيت هرآن‌چه هست چيست؟ و دوم، در صورتي كه اصلا بتوانيم چيزي را بدانيم چگونه مي‌توانيم آن‌ را بدانيم؟ بررسي در زمينه‌ي پرستش نخست، يعني درباره‌ي آن‌چه وجود دارد و ماهيت هستي، شاخه‌اي از فلسفه را با نام "هستي‌شناسي" تشكيل مي‌دهد و بررسي پرسش دوم ـ درباره‌ي ماهيت شناخت و امكان دانستن ـ شناخت‌شناسي (معرفت‌شناسي) ناميده مي‌شود. جريان اصلي تاريخ فلسفه، تحول اين دو مبحث و كليه‌ي مباحث فرعي برآمده از آن‌ها طي قرن‌هاست. اصرار برآوردن دليل و برهان يكي از صفات بارز فلسفه و وجه تمايز فلسفه با مسائلي چون دين و هنر است. در دين، استعدادهاي صرف ما را به سرمنزل مقصود نمي‌رساند. شيوه‌ي هنر نيز متكي بر كشف و شهود است تا بحث عقلي. اما فلسفه، علم و هنر با يك‌ديگر در تضاد نيستند و با هم وجه اشتراك دارند. هر سه با راز وجود جان و هستي انسان روبه‌رو هستند و مي‌كوشند درك ژرف‌تري از اين مباحث به دست آورند. هر سه پيوسته از الهام و نيز از انتقاد بهره مي‌جويند و هر سه دريافت‌هاي خود را به همگان عرضه مي‌كنند. اما از آن‌جا كه روش‌هاي مختلف دارند خلقيات مختلف مي‌طلبند، اما هدف هر سه يكي است. كتاب حاضر به سرگذشت يكي از اين موارد يعني فلسفه اختصاص دارد. در اين كتاب، خواننده در جريان تاريخ آراء و انديشه‌ها از دوره‌ي يونان باستان تا دوره‌ي جديد قرار مي‌گيرد.