اين پژوهش به بررسي شرايط استان‌هاي منطقه‌ي آذربايجان (آذربايجان شرقي، آذربايجان غربي، و اردبيل) از نظر قابليت‌ها و ظرفيت‌هاي توليدي و صادراتي درباره‌ي كالاهاي عمده و نيز شناسايي تنگناها و مشكلات زيرساختي براي صدور آن‌ها و طرح راه‌كارها و سياست‌هاي لازم به منظور رفع اين تنگناها اختصاص دارد. در اين تحقيق، سعي شده با بررسي شرايط استان‌ها از نظر قابليت‌ها و ظرفيت‌هاي توليدي و صادراتي، توان صادراتي استان‌ها در كالاهاي عمده مشخص گردد. در پايان چنين نتيجه‌گيري شده است كه "بيش‌تر محصولات صادراتي استان مربوط به صنايعي است كه نياز چنداني به فناوري ندارد و بيش‌تر حجم توليدات مربوط به مواد اوليه و كشاورزي است و صادرات محصولات صنعتي در مقايسه با اين گروه كالايي ـ مواد اوليه و كاني ـ بسيار كم‌تر است. برخي از يافته‌هاي تحقيق در حوزه‌ي صادرات نيز بدين شرح است: نخست اين كه يك صادركننده در فرايند صادرات مجبور است به 9 دستگاه اجرايي مراجعه كند. تعدد اين دستگاه‌ها و ناهماهنگي بين آن‌ها باعث مي‌شود تعدد مراجعات صادركننده به اين دستگاه‌ها افزايش يافته و در نهايت در امر صادرات وقفه ايجاد شود؛ و ديگر آن كه، از ديدگاه صادركنندگان مهم‌ترين عوامل موثر بر صادرات عبارت‌اند از: كيفيت كالا، نرخ تورم، نرخ ارز، بازاريابي، و توان رقابتي كالاها.