اين كتاب گزيده‌اي است از داستان‌هاي نويسندگان گيلان كه در انتخابشان سعي بر اين بوده تا رشت در قامت شهري با سابقه‌ي صدساله‌ي شهرنشيني، به عنوان دروازه‌ي مدرنيته از راه تفليس و قفقاز، به مثابه‌ي شخصيت باشد نه تيپ، تصوير باشد نه قاب، مظروف باشد نه ظرف.



جغرافياي گيلان، گويي بيش از هر مكاني، تاريخش را رقم زده است. گاه به نظر مي‌رسد تاريخ رشت از ميرزاكوچك آغاز مي‌شود و پيش از آن، چندان چيزي به ديدار نمي‌آيد. چرا؟ چون رشد تجسد تاريخ ندارد به خاطر باران، رطوبت، فرسايش. گويي در رشت، تاريخ يعني اكنون. جز انگشت‌شماري امكنه، قديم‌ترين عمارت‌ها، با تعميرهاي مدام، بيش از ۱۵۰سال قدمت ندارند. گويا تاريخ اين خطه، براي داستان‌نويس گيلاني يك كلمه است: حاليا. رو به جلو دويدن و به اكنون نگريستن؛ و حداكثر تا ميرزاكوچك به پشت سر نگاه كردن.



مكان‌مندبودن ويژگي يك داستان است، نه نشانه‌ي برتري كيفيتش؛ اما آثار خوبي در راستاي ايده‌ي اين گزيده نبوده‌اند و جاي بسياري از داستان‌نويسان استان در اين مجموعه خالي است، بدين دلايل كه مكان‌هاي شهر صرفاً نشاني‌هاي داستان‌هايشان بوده، يا فقط به نماي دروني پرداخته‌اند، يا در راستاي تنوع مكاني كتاب نيستند.



طبق قرار، جز داستان‌هاي نويسندگان نسل‌هاي پيشين، مابقي آثار تاكنون در كتابي منتشر نشده‌اند. همچنين چينش داستان‌ها براساسِ سال تولد مؤلفانش بوده، تا شايد فضاهاي گذشته‌ي رشت تا اكنون را به ترتيب و تغيير در بر بگيرد و خواندنش، ديدنِ سير تطور مكان‌هاي يك شهر باشد.