ديوان بيدل دهلوي
ديوان اشعار مولانا عبدالقادر بيدل دهلوي، به تصحيح اكبر بهداروند. اين كتاب با مقدمه اي به قلم فاضل محترم، استاد خليل الله خليلي است. در قسمتي از مقدمه چنين مي خوانيم:
بيدل مي خواهد در اين ظرف محدود چنانكه مختص اوست هنر شاعري خود را در فاخرترين پيرايه آشكار كند، كلمات آن شسته، تركيبات آن خوشآهنگ باشد، محسنات معنوي و تناسبهاي لفظي را در آن بكار افگند ـ از محاورات و مثلهاي متداول و حتي مصطلحات محلي نيز استفاده نمايد.
ابوالمعاني ميرزا عبدالقادر بيدل فرزند ميرزا عبدالخالق در سال ۱۰۵۴‍ه. ق. به دنيا آمد. او شاعر پارسي‌گوي است كه از تركان جغتائي ارلاس بدخشان بود؛ وي در پتنه در ايالت بهار هندوستان متولد شد و تربيت يافت و بيشتر عمر خود را در شاه جهان‌آباد دهلي به عزت و آزادي زندگي كرد و با انديشه‌هاي ژرف آثار منظوم و منثور خود را ايجاد نمود.
ديده را باز به ديدار كه حيران كرديم كه خلل در صف جمعيت مژگان كرديم
غير وحشت نشد از نشئه ي تحقيق بلند مي به ساغر مگر از چشم غزالان كرديم
رهزني داشت اگر وادي بي مطلب عشق عافيت بود كه زنداني نسيان كرديم
موج ما يك شكن از خاك نجوشيد بلند بحر عجزيم كه در آبله طوفان كرديم
حاصل از هستي موهوم نفس دزديدن اينقدر بود كه بر آينه احسان كرديم