كتاب آتشِ زَندان رماني به قلم ابراهيم دمشناس است. او نويسنده‌ي معاصر ايراني است كه در سال 1351 در بندر ماهشهر متولد شد و تا سي‌وسه‌سالگي ساكن همان‌جا بود. دمشناس مدرك ارشد ادبيات فارسي را از دانشگاه آزاد كسب كرد و به تدريس زبان و ادبيات فارسي پرداخت. او فعاليت ادبي‌اش را از سال 1365 آغاز كرد و داستان‌هايش را در مجلات معتبر ادبي به چاپ رساند. اولين مجموعه‌داستانش در سال 1382 به چاپ رسيد. تاكنون از دمشناس پنج كتاب به چاپ رسيده است. اين نويسنده تاكنون جوايز ادبي معتبري دريافت كرده است. اولين مجموعه‌داستانش، «نهست» بهترين مجموعه داستان دوره‌ي چهارم جايزه‌ي هوشنگ گلشيري شد. اين كتاب نامزد نهايي جايزه‌ي ادبي اصفهان نيز بود.

دمشناس رمان آتش زَندان را در سال 1385 نوشت، اما اين رمان در سال 1399 به چاپ رسيد. داستان اين رمان دوران اواخر حكومت رضاشاه تا پايان جنگ ايران و عراق را پوشش مي‌دهد. اين كتاب نامزد نهايي جايزه‌ي ادبي احمد محمود بوده است. نويسنده براي نوشتن اين رمان از شاهنامه الگو گرفته است. او شيوه‌ي روايتي جديد را براساس شاهنامه طرح كرده است. دمشناس در اين رمان طولاني با بياني حماسي، داستان پدر و پسري را اديسه‌وار روايت مي‌كند. اين رمان نثري تلميحي دارد و در آن به شاهنامه به‌خصوص داستان رستم و اساطير يونان اشاره مي‌شود. نويسنده در اين رمان شخصيت رستم را به زمان ما آورده و برايش داستاني نو روايت كرده است.

پدر و پسري با نام «رستم» و «اسماعيل» به اميد ديدار زن و دختري سوار بر قطار رجا مي‌شوند تا از جنوب‌غربي كشور به شمال‌شرقي بروند و راه رفته را بازگردند. اين سفر دوار از خوزستان به خراسان در 748 صفحه روايت شده است.