نوشته‌هاي باليني فرويد كه در اين‌جا گزيده‌اي از آن‌ها گرد آمده، تأملاتي هستند كه به شكلي از رابطه‌ي سوژه با خود، مجال بيان مي‌دهند. در اين بيان‌شدن، آناليز در مقام رابطه و كردار، مبناي صورت‌بندي برخي مفاهيم قرار گرفته كه اهميت انتقادي‌شان بعدها به واسطه‌ي «بازگشت به فرويد» برجسته‌تر مي‌شود. اين نوشته‌ها از نسبتي ميان درمان باليني و تأمل در نفس حكايت دارند كه در نتيجه‌ي آن، مسائل رواني به منزله‌ي مسائلي برخاسته از شكاف‌هاي زندگي مدرن ظاهر مي‌شوند. روان‌كاوي از طريق اين نوع مسئله‌سازي، گفتار روان‌شناسي را از ظرفيتي انتقادي برخوردار مي‌كند؛ ظرفيتي معطوف به رهايي زندگي كه حضور بالقوه‌اش در نوشته‌هاي باليني فرويد حس مي‌شود. در اين نوشته‌ها، اين سويه‌ي انتقادي به‌ويژه از خلال تأمل بر آن پيچ‌وخم‌ها و تناقض‌هايي رخ مي‌نمايد كه ردشان بر زندگي عاشقانه حك شده است. عشق به منزله‌ي عرصه‌اي كه تضادهاي تجربه‌ي مدرنيته را در خود نهفته دارد، به ظهور مفاهيمي راه مي‌دهد كه مدخل‌هايي اساسي براي ورود به مفهوم مدرنيته‌اند و تأمل بر آن مي‌تواند در فراهم‌آوردن چارچوبي براي نقد وضعيت سهيم باشد.