نامزد سي‌وپنجمين دوره‌ي جايزه‌ي كتاب سال در بخش «ادبيات زبان‌هاي ديگر»


مانونگو ورا، خواننده‌ي انقلابي شيليايي كه كمي قبل از كودتاي پينوشه، به‌گونه‌اي تصادفي از شيلي خارج شده و بعد از كودتا به پاريس رفته، در چند سال نخستِ بعد از كودتا با ترانه‌هايش زبان گوياي وطن خفقان‌گرفته‌ي خود شده و در ميان جوانان اروپا جايگاهي بي‌همانند پيدا كرده. اما حالا، دوازده سال بعد از كوتاي ۱۹۷۳ ديگر نه اعتقادي به آنچه مي‌خوانده دارد و نه چشم‌انداز اميدبخشي پيش روي خود مي‌بيند. ديگر نمي‌خواهد به خودش و مخاطبانش دروغ بگويد. از سوي ديگر، صداهايي قديمي و مرموز او را به زادگاهش، به وطنش مي‌خوانند. پس به اين اميد كه هستي تكه‌تكه‌شده‌ي خود را بار ديگر به هم پيوند بدهد، به شيلي بازمي‌گردد. اما آنچه در وطن مي‌يابد بسي دور از انتظار و آرزوي اوست…