يرواند آبراهاميان استاد ايراني‌الاصلِ تاريخ در كالج باروكِ دانشگاه شهر نيويورك است. آبراهاميان در اين كتاب به تحليل تأثيرات متقابل سازمان‌هاي سياسي و نيروهاي اجتماعي ايران از سده‌ي نوزدهم ميلادي تا انقلاب اسلامي 1357 مي‌پردازد. نيروهاي اجتماعي را به «گروه‌هاي قومي» و «طبقات اجتماعي» تقسيم مي‌كند و با توجه به دستاوردهاي جامعه‌شناسان تأثيرات نظام‌هاي سياسي بر نظام‌هاي اجتماعي را بررسي مي‌كند. آبراهاميان كارش را با تبيين ساختار اجتماعي سياسي دوره‌ي قاجار و علل و پيامدهاي انقلاب مشروطيت آغاز مي‌كند، با بررسي دوره‌ي رضاشاه و سقوط او و سال‌هاي بحراني شهريور 20 تا مرداد 132 ادامه مي‌دهد و بر اين دوره، به‌ويژه تأثير و تأثرهاي نيروهاي سياسي، تأكيد مي‌كند، سال‌هاي پس از كودتا را تا آستانه‌ي انقلاب اسلامي به انگيزه‌ي ريشه‌يابي علل وقوع انقلاب و نيروهاي مؤثر در آن از نظر مي‌گذراند و اهم حوادث و نيروهاي سياسي و اجتماعيِ مؤثر اين دوره را تجزيه و تحليل مي‌كند و اين‌گونه نتيجه مي‌گيرد كه علت وقوع انقلاب توسعه‌ي ناهمگوني بود كه رژيم محمدرضاشاه، خواه ناخواه، درپيش گرفته بود. آبراهاميان با بررسي نقش مهم اسلام و نيز نقش تعيين‌كننده‌ي شخص امام‌خميني (ره) در پيروزي انقلاب بررسي‌اش را به پايان مي‌برد. بي‌گمان ايران بين دو انقلاب كتابي منحصر به‌فرد در بررسي تاريخ هفتادساله‌ي ايران است.