در کتاب حاضر نخست، جهت‌گيري‌هاي سياست خارجي ايران در شرايط زماني مختلف و با نگاه درون جامعه‌اي بررسي مي‌شود. سپس با استناد به مباني نظري سياست خارجي و مکاتب مختلف روابط بين‌الملل، جهت‌گيري‌هاي سياست خارجي و رفتار کارگزاران ديپلماسي ايران در دورة قبلي رياست‌جمهوري مورد بحث قرار مي‌گيرد و ميزان سازگاري اين جهت‌گيري‌ها با مباني و اصول سياست خارجي ارزيابي مي‌گردد. در ادامه در بخش مجزا، سياست خارجي دولت فعلي بررسي مي‌شود. در پايان نيز منابع موجود دربارة سياست خارجي مورد تجزيه و تحليل قرار مي‌گيرد تا مشخص شود کدام يک از رويکردها، تحصّلي يا تأويلي، بر اين آثار غالب هستند.