انسان در رويارويي با اين جهان بيكران، قادر به درك آن به صورت مجموعه‌اي متصل و به هم پيوسته نيست. بنابراين دست به تقطيع جهان خود مي‌زند. مي‌توان گفت كه تقطيع اولين مرحلة زباني كردن جهان است. به اين ترتيب انسان جهان خود را پاره‌پاره مي‌كند تا از طريق شناخت پاره‌ها و سپس درك روابط بين پاره‌ها، پي به ماهيت آن ببرد. تقطيع جهان داراي دو ويژگي عمده است: نخست اين كه اندازة قطعات چون مبتني بر مرزبندي‌هاي طبيعي نيست از جامعه‌اي به جامعه‌ ديگر و از زماني به زمان ديگر متغير است و دوم اين كه شناخت ويژگي‌هاي هر قطعه با توجه به نوع ارتباط و ميزان توانايي‌هاي انسان در كشف ماهيت آنها در طول تاريخ يكسان نمي‌ماند. بنابراين شكستن جهان به مفاهيمي كه داراي مرز و ويژگي‌هاي مشخص‌كنندة هر مفهوم است يكي از دو راه درك است, ولي ادراك تنها از راه تجربة مفاهيم حاصل نمي‌گردد، بلكه انسان جهان را از طريق درك ارتباط بين مفاهيم در قالب قضايا نيز استنتاج مي‌كند. در اين كتاب مجموع 13 مقاله دربارة زبان‌شناسي با اين عناوين گرد آمده است: «توانش زباني»، «رفتار غيركلامي»، «نگاهي تازه به گويش‌شناسي»، «زبان‌شناسي تاريخي و چشم‌انداز آيندة آن»، «تغيير زبان در زمان و مكان»، «پاره‌اي ويژگي‌هاي جامعه‌شناختي زبان فارسي»، «الگوهاي متغيرها در فارسي تهران»، «گونه‌هاي احترام، سلطه و همبستگي در زبان فارسي»، «گسترش زبان بر پاية طبقه اجتماعي، در كودكان دبستاني»، «يادگيري زبان از ديدگاه زبان‌شناسي اجتماعي»، «مروري بر ديدگاه‌ها و شيوه‌هاي عصب‌شناسي زبان و اختلالات زباني منطق فازي و معناي واژه»، «فضاهاي نظام‌دار، الگويي مناسب براي تحليل زبان به عنوان پديده‌اي پويا».