مهدي اخوان ثالث (م. اميد)، شاعر معاصر (1369-1307ش) از گروه شاعراني است كه شعرش به حافظه‌ها راه‌ يافته و اين يكي از نكته‌هاي مثبت براي هر شاعري محسوب مي‌شود. او يكي از شاگردان نيمايوشيج بود. اخوان هر دو قالب سنتي و نو را آزمود و تا حدودي باعث آشتي تدريجي خوانندگان اين دو حوزه ‌از ادبيات ايران شد. زبان اشعار اخوان آميخته‌اي از زبان نو و كهن همراه با تركيباتي بديع و جهان‌بيني خاص اوست. در اشعار وي شاهد برخي واژه‌هاي كهني هستيم كه توسط شاعر از دل تاريخِ خاك گرفته بيرون آورده شده و در قالبي ديگر و در شعري براي نسل امروز رنگ و جلايي يافته ‌است. كتاب حاضر به نقد و بررسي اشعار اخوان از ديدگاه جمعي از منتقدان و صاحبنظران اين حوزه اختصاص دارد كه با ديدگاه‌هاي متفاوت بيان شده و مخاطب را با زواياي مختلف شعر اخوان آشنا مي‌كند. اخوان افزون بر شعر و زبان فاخري كه به آن دست يافته در نشر نيز سبكي مخصوص خود دارد. استواري و صلابت زبان از ويژگي‌هاي اصلي شعر و نثر اوست. بخشي از كتاب نيز به گزيده‌اي از اشعار برجستۀ اخوان (23 شعر) اختصاص دارد. همچنين به عنوان ضميمه تصاوير زيادي از شاعر و دوستان و آشنايان ايشان در پايان كتاب افزوده شده ‌است.