سيد محمدعلي جمال‌زاده را پايه‌گذار داستان‌نويسي جديد فارسي و ندادهندۀ تجديد حيات نثر فارسي شمرده‌اند. ايشان بخشي از كتاب خود، شامل حدود 1000 جلد كتاب چاپي و 10 جلد نسخۀ خطي را در سال 1354 و حدود 2500 جلد كتاب چاپي و 13 كارتن، شامل مجموعه‌اي از دست‌نوشته‌ها، نامه‌ها، خاطرات و بريده جرايد خود را در سال 1368 به كتابخانۀ مركزي و مركز اسناد دانشگاه تهران اهدا كرد. جمال‌زاده توان بسيار زيادي در نوشتن نامه داشته است. او خود را متعهد مي‌دانسته اگر كسي برايش نامه‌اي نوشته پاسخ آن را بدهد، اگرچه نويسندۀ نامه فردي گمنام باشه. وي در نامه‌هاي خود نسبت به راهنمايي جوانان ايراني در زمينۀ نويسندگي احساس تعهد مي‌كرده و علاقه‌مند بوده است خود را به گروه جوانان ايراني نزديك كند و تجربياتش را به آن‌ها منتقل سازد. در بسياري موارد، نامه‌ها حكم مقاله‌هايي را دارند كه مي‌توانست در مجله‌اي تخصصي به چاپ برسد. محتواي اغلب نامه‌هاي وي نقد و بررسي كتاب است. گذشته از نامه‌هايي كه بيش‌تر جنبۀ ادبي و اجتماعي دارند، در ميان نامه‌ها مي‌توان اطلاعات تاريخي سودمندي نيز به دست آورد. از نامه‌هاي بسيار مهم جمال‌زاده، كه ارزش تاريخي دارند، دو نامۀ او به سيد حسن تقي‌زاده است. مجموعۀ حاضر حاوي 111 نامه است كه به ترتيب الفباي نام دريافت‌كنندۀ نامه‌ها تنظيم‌ شده است. قديم‌ترين نامۀ موجود در اين مجموعه، نامۀ جمالزاده به سيد حسن تقي‌زاده، در مورخ 14 ذي‌الحجۀ 1333 ق مطابق با 1291 ش. است و جديدترين نامه‌ها نيز نامۀ او به روزنامۀ كيهان در فروردين 1368 ش و به بهروز آفاق در فوريۀ 1989 م. است.