اميل دوركيم، جامعه‌شناس فرانسوي در سال 1858 م. در خانواده‌اي كليمي به دنيا آمد و به رغم ميل خانواده‌اش مبتني بر ادامۀ تحصيل وي در حوزۀ دين، راه دانشگاه و تحصيلات آكادمي را پيش گرفت. وي در سنين جواني با متفكران فلسفي نظير چارلز نوور و اميل بوتو و نوماس ـ دنيس دوكو لانگس مورخ آشنا شد و در سال 1887م. شروع به تدريس كرد و بر كرسي درس "علوم اجتماعي و تعليم و تربيت" تكيه زد. دوركيم در اين زمان ضمن تدريس علم جامعه‌شناسي، وقت خود را صرف مطالعات خاصي نظير خويشاوندي، جرم، حقوق، مذهب، زناي با محارم و سوسياليسم كرد و به اصرار، بر اهميت و سودمندي جامعه‌شناسي تاكيد كرد. او سرانجام در سال 1917 م. در 59 سالگي درگذشت و نام خود را به عنوان يكي از بانفوذترين متفكران در تكامل و رشد جامعه‌شناسي ماندگار كرد. نويسنده در كتاب حاضر تا اندازه‌اي انديشه‌هاي جنايي اميل دوركيم را به تصوير مي‌كشد. وي كتاب را با تمركز بر فلسفه‌ و جرم‌شناسي و ارتباط آن دو با يك‌ديگر آغاز مي‌كند و با تكيه بر تفكر دوركيم در صدد آن است كه گسترۀ مفهومي همسان اين دو حوزۀ فكري را در ديدگاه‌هاي دوركيم نمايان ساخته و او را به مثابۀ "يك جرم‌شناس فيلسوف" و "يك فيلسوف جرم‌شناس" معرفي كند. سپس، از آن‌جا كه انديشه‌هاي جنايي، گستره‌اي فراتر از مقوله‌هاي مربوط به "جرم" و "مجازات" را دربرنمي‌گيرد، نگارنده نيز بر همين بنياد و به ويژه با تمركز بر مقوله‌هاي ثابت و محرك دنياي حقوق كيفري، به پويايي‌ها و ايستايي‌ها جنايي (در مورد جرم) و هم‌چنين كيفري (در مورد مجازات) پرداخته و به صورت جداگانه هريك از اين مسائل را از ميان انديشه‌هاي دوركيم بيرون مي‌كشد.