ابراهيم پورداود (1264-1347) ايران‌شناس، اوستاشناس، استاد ممتاز دانشگاه تهران و احياگر زبان و فرهنگ ايران باستان بود.
پورداود را بنيان‌گذار ايران‌شناسي در سرزمين ايران و زنده‌كنندهٔ فرهنگ و زبان ايران باستان دانسته‌اند. دلبستگي او به فرهنگ ايران باستان تا اندازه‌اي بود كه در مدرسهٔ فيروزبهرام كلاس‌هايي براي تدريس زبان و فرهنگ باستاني ايران داير كرد و خود نيز به تدريس پرداخت.
وي با آگاهي وسيعي كه از زبان‌هاي فرانسوي، آلماني، انگليسي، عربي، تركي و ديگر زبان‌هاي كهن داشت، تمام كتاب‌هاي مربوط به ايران قديم را -كه به زبان‌هاي گوناگون بود- در كتابخانهٔ شخصي گرد آورد و تا آخرين دقايق حيات به مطالعه و بررسي پرداخت و در اين راه از مباحثه و مكاتبه با دانشمندان بزرگ ايران‌شناسي دنياي غرب از جمله ماركوارت، هارتمان، شدر، براون، ميتووخ، مينورسكي، ولف، بلوشه و ... دريغ نمي‌كرد.
بر اثر كوشش‌هاي پيگير او ايرانيان مي‌توانند اوستا را به زبان فارسي سادهٔ امروزي مطالعه كنند و از اوضاع و رسوم و اخلاق و مواعظ، معتقدات ديني و روايت‌هاي تاريخي و اساطيري نياكان خود آگاه شوند.
خدمت بزرگ او دربارهٔ تفسير اوستا به خدماتي تشبيه شده است كه گروته‌فند، لاسن، بورنوف و راولينسن در قرن 19 م. نسبت به كشف الفباي ميخي كردند و دنيا را از تاريخ قوم آريايي و ايران هخامنشي آگاه ساختند.
اين كتاب گفتارهايي است دربارهٔ فرهنگ ايران باستان از آغاز تاريخ ايران تا پايان پادشاهي ساسانيان و برخي از واژه‌هاي ايراني.