«اگر آدم صداي تاب خوردن آونگ را نشنود، زمان به چه درد مي‌خورد؟ دوست داشتم با اين شيء ظريف صحبت كنم كه نيم‌گام به پس برمي‌داشت و نيم‌گام به پيش.»

« ساعت بغداد » نوشتۀ شهد الراوي مخاطبش را به سفري در تاريخ مي‌برد؛ به عراق. دختر جواني سير زندگي‌اش را از دهۀ نود تا اوايل قرن بيست‌ويكم بازگو مي‌كند. از روزگاري پرتلاطم و آبستن حوادث (جنگ خليج فارس) و عراقي كه به واسطۀ سلطه‌اش بر كويت بايد تاوان جاه‌طلبي‌اش را بدهد. تاواني كه با تحريم‌هاي اقتصادي سازمان ملل همراه است و دوران تازه‌اي را رقم مي‌زند. دوراني ­كه براي ساكنانش نيز پيامدهايي دارد و انتخاب­ هايي گريزناپذير.

« شهدالراوي » در داستانش از شهري سخن مي­ گويد كه بهشتي خيالي است؛ دست­ ساز است و بهره­ گرفته از رئاليسم جادويي. رئاليسم جادويي كه رمان با بهره­ گيري از آن دلنشين و خواندني شده است.

قهرمانان كه از قشر زنان و دختران جامعه انتخاب شده ­اند، آرزوهاي بزرگي در سر­ دارند و مي­خواهند سري در سرها دربياورند. آن­ها نسخه­اي از اثر جاويدان ماركز بزرگ (صدسال تنهايي) را دست به دست مي كنند و خود را در بازسازي تخيلي گذشتۀ كلمبيا رها مي كنند. داستان با آلام و عشق­ ها و روياهاي آيندۀ آنان پيش مي­رود.

ساعت بغداد با ترجمۀ مهدي غبرائي جايزۀ كتاب برگزيدۀ جشنواره بين ­المللي ادينبرو(2018) را به دست آورده است. اثري كه اميد و آينده (تاريخ فردا) را در خلال داستان جذابش مدنظر دارد و از تاريخي سخن مي­ گويد كه بايد آن را از فراسوي ويراني ساخت و از پارچۀ آن جامه­ اي نو بافت:

«گاهي چيزهايي هست كه نمي ­فهميم و معنايشان را مي­ دانيم، نه از راه كلمات، بلكه پيش ازاين­كه ديگران به ما بگويند، معنايش در درون ماست.»

پشت جلد :

بغداد 1991. جنگ خليج فارس به راه افتاده.
دو دختر كه از بيم حملۀ هوايي به پناهگاه رفته‏اند، داستان تعريف مي‏كنند تا از ترس و تاريكي بگريزند و دوستي عميقي بينشان پا مي‏گيرد. اما بمب‏ ها همچنان مي‏ريزند و دوستان به ناگزير از كشور مي‏ گريزند؛ دخترها ناچارند با اين حقيقت روبرو شوند كه زندگي‌شان هرگز مانند گذشته نخواهد شد.
اين رمانِ گزنده كه اولين اثر نويسنده است، نشان مي ‏دهد بزرگ شدن در شهري كه رفته‌رفته پيش چشمانت رو به ويراني است، چگونه است و چطور بچه‏ ها مي‏توانند در دشوارترين زمان‏ها انعطا‏ف‏پذيري و مقاومتي عظيم از خود نشان دهند.