با رواج اسلام در سرزمين گيلان و افزايش ارتباط سياسي و اجتماعي با مناطق ديگر، ابتدا زبان عربي و سپس زبان فارسي راه خود را به سرزمين‌هاي شمالي ايران باز كرد و مردمان اين نواحي به‌دليل تغيير مذهب و ساختار سياسي و تحوّل نظام آموزشي، خواه و ناخواه به فراگيري اين دو زبان پرداختند. با رواج ديرهنگام زبان فارسي در گيلان، شعر فارسي نيز در اين ايلت شمالي باليد و در طول چندين قرن، شاعران بسياري با ذئقِ سرشار و قريحة عالي خود بر غناي گنجينة سخن پارسي افزودند. كتاب پارسي سرايان گيلان كه در سه بخش تدوين شده است؛ در بخش نخست گزارشي از اوضاع تاريخ سياسيِ جنوب درياي خزر، به‌ويژه گيلان ارائه مي‌دهد، در بخش دوم به وضعيّت شعر فارسي در گيلانِ پس از اسلام، نگاهي مختصر دارد و در بخش سوم شرح احوال و آثار و دست‌نوشته‌هاي موجود از 256 شاعرِ پارسي‌سراي گيلاني را پيشِ روي مخاطب قرار مي‌دهد.