نگارنده در کتاب حاضر، تلاش کرده است که فن تصويرگري «ايماژ» را در سبک‌هاي شعري، مورد مطالعه قرار دهد تا تفاوت مباني و اصول آنها آشکار شود. بدين منظور، بحث مورد نظر را بر مدار سبک‌هاي شعر فارسي (رمانتيسم ايراني، سمبوليسم عرفاني، نمادپردازي و...) و مطابقت آنها با مکتب‌هاي ادبي اروپايي (سمبوليسم، سوررئاليسم و...) بنا نهاده است. نگارنده پس از بحث، دربارة مباني سبک شعري از ماهيت تصوير در آن سبک، کارکرد تصوير و مباني معرفتي آن و نيز جايگاه آن در بافت شعر، سخن به ميان آورده است. همچنين مفهوم برخي اصطلاحات بلاغي، با تکيه بر ديدگاه‌هاي موجود در کتاب، بيان شده است.